نخستین بار در سال ۱۹۹۲ فالون گونگ ( فالون دافا ) به عنوان یک روش چی گونگ به مردم چین معرفی شد. چی گونگ نام روش هایی است که طی آن از طریق مراقبه و تمریناتی آرام می توان به هدف ارتقای سلامتی جسمی و آرامش روحی دست یافت. در سال ۱۹۹۲ در نمایشگاه تندرستی آسیایی، فالون گونگ عنوان ستاره چی گونگ را گرفت و از موسس این روش (آقای لی هُنگجی) به عنوان استاد نمونه چی گونگ قدردانی شد. تاثیرات مثبت فالون گونگ در بهبود سلامتی و ارتقای معنوی باعث شد جمعیت زیادی از مردم چین به آن گرایش پیدا کنند. طبق آمار رسمی تعداد افرادی که فالون گونگ را تمرین می کردند تا سال ۱۹۹۹ به مرز صد میلیون نفر رسید.
در خصوص ثمربخشی فالون گونگ در سلامتی، چندین سری تحقیق علمی از سوی نهادهای پزشکی و دانشگاهی معتبر دنیا مستند شده است(۱). اما بهبود سلامتی تنها دلیل استقبال مردم از فالون گونگ نبود. پس از سال ها تسلط اندیشه الحادی کمونیسم بر جامعه چین، مردم تشنه آن بودند که از راهی صحیح به فرهنگ سنتی و معنوی خود بازگردند. در چنین شرایطی بود که فالون گونگ پدیدار شد. این گونه شد که هر روز هنگام سپیده دم در سراسر چین در پارک ها تمرینات گروهی فالون گونگ دیده و موسیقی آرام آنها شنیده می شد. در سال ۱۹۹۶ کتاب «جوآن فالون» که مهم ترین کتاب این روش است، پرفروش ترین کتاب پکن شد و طی سال های بعد دست کم به ۳۰ زبان زنده دنیا ترجمه و چاپ شد. فالون گونگ از مرزهای چین فراتر رفت و در ده ها کشور مورد استقبال قرار گرفت و جوایز و تقدیرنامه های بسیاری را دریافت کرد. هم اکنون طبق آمار مردم در بیش از صد کشور دنیا به تمرین فالون گونگ می پردازند. در آن زمان مقامات چین از تاثیرات مثبت فالون گونگ بر جامعه آگاه بودند. به طوری که پیش از شروع آزار و شکنجه آن، مقامات چین اذعان داشتند که صدمیلیون تمرین کننده فالون گونگ می توانند باعث یکصد میلیارد یوآن صرفه جویی در هزینه های پزشکی کشور شوند(۲). یک سوم از جمعیت ۶۰میلیون نفری حزب کمونیست (در آن تاریخ) و بسیاری از مقامات به فالون گونگ پیوسته بودند. پس چگونه بود که حکومت فالون گونگ را ممنوع اعلام کرد و آزار و شکنجه ای شدید علیه آن به راه انداخت؟
حکومت کمونیستی چین نتوانست تحمل کند که مردم، الگوی فکری خود را خارج از تئوری های الحادی کمونیسم جست وجو می کنند. اگر تفکری بر پایه الهیات باشد برای حزب کمونیست یک تهدید محسوب می شود. زمانی که تعداد تمرین کننده های فالون گونگ، از تعداد اعضای حزب کمونیست فراتر رفت حزب کمونیست به فالون گونگ حسادت ورزید و آن را رقیب خود دید. روش انتشار فالون گونگ از شخصی به شخص دیگر بود. نحوه مدیریت آن ساده بود و هر کسی می توانست به دلخواه وارد یا منفک شود. از این لحاظ اختلاف فاحشی بود بین این مدیریت و شیوه اداره حزب که ساختاری پیچیده داشت. اکثر اعضای حزب با ایدئولوژی آن موافق نبودند. این در حالی بود که مردم به طور روزافزون به فالون گونگ گرایش پیدا می کردند و داوطلبانه در کلاس های آن حضور می یافتند.
زمانی که آقای لی هُنگجی، بنیان گذار فالون گونگ سخنرانی می کرد، تالار سخنرانی مملو از استادان دانشگاه، متخصصان و دانشجویان بود. بسیاری از تحصیلکرده های دارای مدارک دانشگاهی دکترا یا فوق لیسانس با پیمودن هزاران مایل خود را به محل سخنرانی می رساندند. آقای لی هُنگجی ساعت ها به شیوایی سخنرانی می کرد بدون آنکه از متنی استفاده کند. سپس سخنرانی ها به صورت کتاب بارها چاپ می شد و در مدت کوتاهی نایاب می شد. این در حالی بود که جیانگ زِمین (رهبر سابق حزب کمونیست ) که مسبب اصلی شروع آزار و شکنجه فالون گونگ است، مدت ها به مغز خود فشار آورد و تنها توانست سه جمله بنویسد و آنها را «نمودهای سه گانه» نامید. این سه جمله به صورت کتابی منتشر و در تمام کشور پخش شد. مردم آن را می خریدند چرا که مجبور بودند. تحمل چنین چیزی برای سردمداران وقت حزب کمونیست و در راس آنان جیانگ زمین بسیار سخت بود.
عصر نوزدهم ژوئیه ۱۹۹۹ در کنفرانسی با حضور مقامات ارشد حزب کمونیست، جیانگ زمین در مقام رهبری با سوءاستفاده از قدرت خود، فالون گونگ را ممنوع اعلام کرد و تصمیم بر آغاز مبارزه ای تمام عیار علیه آن گرفت. این گونه تمام حزب کمونیست ، دولت، سیستم قضایی و نظامی همگی در سرکوب میلیون ها تمرین کننده بی گناه فالون گونگ به کار گرفته شدند. هزاران تمرین کننده دستگیر شدند. رسانه های دولتی شبانه روز به پخش تبلیغات دروغ علیه فالون گونگ پرداختند.
حزب جهت اجرای این آزار و خشونت، «اداره ۶۱۰» را تاسیس کرد. ۶۱۰ نهادی فراقانونی بود که دارای اختیاراتی بی حد و مرز بود. چیزی شبیه گشتاپو در زمان آلمان نازی. این اداره مجاز بود هر آنچه از منابع کشور را که لازم بداند برای آزار و شکنجه فالون گونگ استفاده کند. تعداد قربانیان مشخص نیست. منابع رسمی مرگ نزدیک به ۴۰۰۰ تمرین کننده را زیر شکنجه به ثبت رسانده اند، حال آنکه منابع غیررسمی این آمار را تا ده ها هزار نفر برآورد می کنند. ضرب و شتم شدید، شوک الکتریکی، تجاوز و آزار جنسی، سوزاندن، جداسازی اعضای بدن (۳)، شکنجه روانی و تزریق داروهای فلج کننده اعصاب تنها گوشه ای از گزارشات مستندی است که به بیرون درز پیدا کرده است. جوان ترین قربانی نوزادی هشت ماهه بوده که به همراه مادر و مادربزرگ ۷۵ساله اش به قتل رسیده است.
یک عضو بر قراری صلح سازمان ملل در گزارش سالانه در سال ۲۰۰۴ خود درباره خشونت ها چنین نوشت: «اینها گزارشاتی است از صحنه های دلخراشی که در آن زندانیان سیاسی و عمدتا اعضای فالون گونگ در نتیجه آزار و شکنجه شدید و قصور در مراقبت های پزشکی در حال مرگ هستند. قساوت و درنده خویی این شکنجه ها در وصف نمی گنجد.» (۴) تلویزیون ان تی دی اظهار می دارد که مانفرِد نوواک، گزارشگر مخصوص آزار و شکنجه در سازمان ملل متحد می گوید «حدود ۶۶ درصد از پرونده های آزار و شکنجه در چین، مربوط به تمرین کنندگان فالون گونگ است که شکنجه می شوند. به همین دلیل این مورد خیلی جدی است.» ارپینگ جانگ، سخنگوی مرکز اطلاعات و اخبار فالون دافا نیز در گفت وگویی با تلویزیون ان تی دی بیان داشت: «آزار و شکنجه فالون گونگ، خودش علیه قانون اساسی چین است که در آن بندی درباره آزادی مذهب و عقیده دارد.» آزار و شکنجه فالون گونگ از سال ۱۹۹۹ آغاز و تا به امروز کماکان ادامه داشته و خاتمه نیافته است.
شکیبا نیکخواه
پی نوشت :
۱- می‌توان اشاره کرد به چندین سری تحقیق علمی که توسط محققان دانشگاهی و پزشکان در مناطقی نظیر پکن، ووهان، تایوان، روسیه و آمریکای شمالی روی تمرین کنندگان فالون گونگ انجام دادند و نتایج آنها در وب سایت هایی نظیرen.minghui.org در دسترس است.
۲- به نقل از نشریه US News and World Report
۳- دو وکیل کانادایی در گزارشی به نام «محصول خونین» با ارایه نزدیک به ۲۰۰ صفحه مدرک و سند اثبات کرده اند که جداسازی اعضای بدن هزاران تمرین کننده فالون گونگ که نهایتا منجر به مرگ آنان می شود توسط عوامل حزب کمونیست چین در بیمارستان های دولتی و نظامی و نیز اردوگاه‌های کار اجباری روی داده است. بخشی از این گزارش در قالب کتابی به نام قلب من فروشی نیست توسط نشر طنین قلم به چاپ رسیده است.
۴- گزارش کامل مخبر سازمان ملل در این سایت قابل دسترس است : falunhr.org
( نقل از روزنامه شرق شماره ۱۵۸۵ صفحه ۷ )
