چشم انداز ایران ۱۴۰۴ و اگر و اماهای فریبنده و زمانسوز!

گلنوشت مقیسه:

پیش درآمد: مطابق برنامه ریزی های وزارت صنعت، معدن و تجارت، نقشه صادراتی کشور در ۱۳ رشته صنعتی تا پایان چشم انداز ۱۴۰۴ ترسیم شده است. براساس برآوردهای انجام شده مجموع درآمد صادراتی در این صنایع باید حداکثر به ۸۰ میلیارد دلار در این مدت برسد. فعالان بخش خصوصی نسبت به تحقق پیش بینی های درآمد صادراتی خوش بین هستند، اما معتقدند شرط تحقق این هدف، رفع موانع و زیرساخت های توسعه صادرات در دستگاه ها و نهادهای دولتی است. منبع: روزنامه دنیای اقتصاد شماره ۳۳۲۸ تاریخ چاپ: ۱۳۹۳/۰۸/۰۱

*********

در ابتدا شاید بسی جای تامل و البته تاسف است که پس گذشت قریب یک دهه از ابلاغ چشم انداز ایران ۱۴۰۴ ودر آستانه ورود به دهه دوم این سند بالادستی مهم و امیدبخش، هنوز درگیر و دلمشغول "اگر" و "اما"های فریبنده، خودساخته وزمانسوز هستیم!

آنچه که با پرهیز از اطاله وتصدیع و البته با رویکردی کلان و آسیب شناسانه از نظر نگارنده بسیار مهم و حیاتی است عبارتند از:

۱) برخی بی توجهی ها به سرمایه های انسانی بی بدیل،کارآمد و خبره،بدلیل گستردگی رویکرد سنتی و تعمیق تفکر مدیریتهای زنجیره ای یا زنجیره مدیران تکراری! که مانعی اساسی برسر راه بهسازی، تحول و جوانگرایی در نظام مدیریت کشور شده و ضمن ممانعت از رشد و توسعه چرخه مدیران نواندیش و تازه نفس،کشور را در بخشهای مختلف دچار اشتباهات تکراری زیانبار بدون سنجش و پاسخگویی کرده است!

۲)قهر با گذشته های ارزشمند مدیریتی و تجارب گرانسنگ مدیران داخلی ونیز بی توجهی به بهره گیری از تجارب موفق و موفقیتهای داخلی و خارجی

۳) بی مهری و غفلت ازبهینه سازی و به روز رسانی قوانین و مقررات وحذف قوانین و مقررات مزاحم و موازی! در جهت رویکرد تشویقی و تسهیلاتی به بخشهای مورد نظر اسناد بالادستی از جمله سند ایران ۱۴۰۴

۴) هراس از راهکارهای فناورانه و یا غفلت از شفاف سازیها در برخی سطوح مورد انتظار ستد.

۵) کم توجهی به پایشهای اقلیمی و منطقه ای درشناخت و معرفی ظرفیتها و توانمندیهای داخلی و نیز عدم اطلاع کافی از نقش ایران در منطقه، خاورمیانه و جهان که در برخی برنامه ریزیهای خرد و کلان! بطور گسترده، شاهد آن هستیم و شاید بتوان بعنوان "سرگردانی ایران در پازل اقتصاد و تجارت جهانی"از آن نام برد!

۶) حاکمیت برخی فضاهای تصمیم گیریهای سلیقه ای، مقطعی،سطحی وجزیره ای در سیاستگذاریها و عملکردها از سوی سازمانهای ذیربط مستقیم و یا غیر مستقیم که مزید بر علل مزاحم و بسیار آسیب زننده تر است. و در نتیجه می توان گفت تا زمانی که تمامی سازمان ها و دستگاه های دولتی همسو با هم در یک مسیر توسعه ، حمایتگر و تسهیل گرانه حرکت نکنند، رسیدن به افق ۱۴۰۴ میسر نخواهد بود.

۷) بی توجهی و یا کم توجهی به افکار عمومی درجهت تقویت و توسعه فضای سرنوشت ساز اعتماد عمومی بویژه در بخش سرمایه گذاریهای بزرگ و کوچک در حوزه های هدف چشم انداز و اسناد بالادستی کشور

۸) غفلت از ایجاد و تقویت یک نظام سنجشی مناسب و فراگیر و موثر و پاسخگوی

ضمنا اگر فرصت داشتید این یادداشت بنده را نیز در لینک زیر بخوانید

http://cari.ir/essays.php?id=۱۹

محمدعلی مقیسه